Στην Ελλάδα η Ειρήνη μα σε άλλα μέρη ο Πόλεμος....

    Ψάχνοντας στον χάρτη, για να μπορέσουμε να τοποθετηθούμε κάπως στο χώρο, αναγνωρίσαμε αμέσως ότι πρόκειται για τον χάρτη της Ελλάδας, καθώς τον γνωρίζουμε ήδη πολύ καλά. Βρήκαμε,πού βρίσκεται η Αλβανία ακολουθώντας οδηγίες της κυρίας (πάνω και στο αριστερό μας χέρι), ακολουθώντας παράλληλα και τα σύνορά μας και καταλάβαμε ότι πρόκειται για μια γειτονική μας χώρα, από την οποία προέρχονται και τρία από τα παιδάκια μας κι έτσι δε μας ήταν άγνωστη. Τοποθετήσαμε εκεί την καρτέλα με το όνομά της αντιστοιχίζοντας με τη λέξη που ήταν γραμμένη στο χάρτη. Τι σχέση, όμως, έχει με τον Πόλεμο του '40, αφού αυτοί που πολέμησαν ήταν οι Έλληνες με τους Ιταλούς και τους Γερμανούς;;;; Εκεί κοντά στα σύνορα των δύο χωρών βρίσκεται ένα ψηλό βουνό, που εκεί έγιναν οι μεγάλες μάχες του Πολέμου. Το βουνό αυτό μας είναι ήδη γνωστό από το εικονόλεξο της ιστορίας της 28ης Οκτωβρίου και είναι η Πίνδος. Βρήκαμε, λοιπόν και τη δική της καρτέλα και την τοποθετήσαμε στο χάρτη. Τοποθετήσαμε και την καρτέλα της Καστοριάς μας και είδαμε πόσο κοντά είμαστε στα γεγονότα εκείνης της εποχής.

Σήμερα εμείς ζούμε σε Ειρήνη ή σε πόλεμο;;; Μα, φυσικά, σε ειρήνη κι έτσι τοποθετήσαμε και το σύμβολο της Ειρήνης στο χάρτη μας, για να τον κάνουμε ακόμη ομορφότερο. Όμως θεωρήσαμε αναγκαίο να αναφέρουμε ότι δεν υπάρχει ειρήνη σε όλες τις χώρες του κόσμου, όπως στη δική μας και τα παιδιά ξεκίνησαν να λένε ότι είδαν στην τηλεόραση βάρκες με πολλά παιδάκια που έφευγαν από τη χώρα που έχει πόλεμο. "Κυρία, ο πόλεμος είναι μακριά από εμάς...κοίτα έξω...εμείς τώρα έχουμε μέρα, αλλά εκεί αυτοί έχουν νύχτα...είναι μακριά...δεν είναι κοντά μας". Πραγματικά, θέλοντας να καθησυχάσουμε τα παιδιά συμφωνήσαμε ότι ο πόλεμος είναι μακριά μας, αλλά δεν πρέπει να σκεφτόμαστε κι εκείνους τους ανθρώπους που δεν είναι τόσο τυχεροί, όσο εμείς, που ζούμε σε Ειρήνη;;; Θέσαμε τον προβληματισμό πού μπορεί να πήγαιναν αυτές οι βάρκες και γιατί. Τα παιδιά απάντησαν πως μάλλον θα πήγαιναν σε χώρες που δεν έχουν πόλεμο και δε θα φοβούνται. Θα μπορούσαν, ίσως, να έρχονται και στη δική μας χώρα. Επιβεβαιώσαμε στα παιδιά πως πραγματικά έρχονται και στη δική μας χώρα και μιλήσαμε για την Κω, όπου υπάρχει μεγάλο κύμα προσφύγων τον τελευταίο καιρό. Την εντοπίσαμε στο χάρτη, μιλήσαμε για το ότι είναι ένα νησί και τι σημαίνει νησί και βάλαμε και την δική της καρτέλα. 

 (η μόνη δυσκολία εκείνη την ώρα ήταν ότι τα Δωδεκάνησα δε βρίσκονται στον συγκεκριμένο χάρτη νοτιοανατολικά όπως θα' πρεπε, αλλά σε πλαίσιο στο αριστερό μέρος του. Εξηγήσαμε στα παιδιά για ποιο λόγο είναι εκεί κι όχι στο σωστό σημείο και, φυσικά, υποσχεθήκαμε να συνεχίσουμε σ' έναν άλλο χάρτη, όπου θα φαίνονται κανονικά στη θέση τους)

Αμέσως μετά είδαμε εικόνες προσφύγων και μιλήσαμε για το πώς μπορεί να νιώθουν, τι μπορεί να χρειάζονται και πώς θα νιώθαμε εμείς αν έπρεπε να φύγουμε από τη χώρα και τα σπίτια μας χωρίς να το θέλουμε. 

Το ενδιαφέρον των παιδιών υπήρξε πολύ μεγάλο κι αποφασίσαμε ότι μπορούμε να βοηθήσουμε κι εμείς με κάποιον τρόπο. Οι προτάσεις τους πολλές...να τους στείλουμε πράγματα, όπως κάναμε και πέρυσι για παιδάκια που είχαν ανάγκη στην Καστοριά, αλλά και στη UNICEF, να στείλουμε τρόφιμα, κουβέρτες για να μην κρυώνουν, παιχνίδια για να παίζουν και να μη στενοχωριούνται. Πώς, όμως, μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους;;

" Να τα στείλουμε στην Κω, κυρία, ή να τα πάμε εμείς..." Επειδή, όμως, δε γίνεται να τα πάμε εμείς, γιατί είναι πολύ μακριά και  χρειαζόμαστε ή καράβι ή αεροπλάνο, αλλά οι μαμάδες μας δε θα μας αφήσουν (όπως χαρακτηριστικά είπαν τα παιδιά) θα μπορούσαμε να μιλήσουμε με κάποιο σχολείο στην Κω και να μας βοηθήσουν εκείνοι. Πώς, όμως, μπορούμε να επικοινωνήσουμε μαζί τους; Με τηλέφωνο, με γράμμα, με κάμερα, με γράμμα στον υπολογιστή.

Ήρθαμε, λοιπόν, σε επικοινωνία με το 2/θ ολοήμερο Νηπιαγωγείο Κεφάλου της Κω και με τις συναδέλφισσες εκεί κι αποφασίσαμε να έρθουν τα παιδιά σε επικοινωνία μεταξύ τους και να ξεκινήσουμε μία δράση βοηθείας προς τους πρόσφυγες του νησιού.

Η συνέχεια αναμένεται πραγματικά ενδιαφέρουσα και συναρπαστική!!!!!